امام صادق سلام الله علیه فرمودند:
مَنْ ذَهَبَ فِي حَاجَةٍ عَلَى غَيْرِ وُضُوءٍ فَلَمْ تُقْضَ حَاجَتُهُ فَلاَ يَلُومَنَّ إِلاَّ نَفْسَهُ.[الفقیه ج٣ ص١۵۷] 
آن که بی وضو در پی حاجت خود برود و نیازش برآورده نشود، جز خویشتن را سرزنش نکند.
از این حدیث چند نکته مهم به دست می آید:
١.پیوند ناگسستنی دین و دنیا؛بدین معنا که مناسب است در امور دنیوی باوضو بود تا خدا از یاد انسان نرود.

٢.توجه به روح توحیدی و الهی در کارهای دنیوی

٣.احساس عدم استقلال انسان در فعالیت های زندگی؛ چون بخشی از کارها با توفیق الهی به دست خود انسان انجام می‌گیرد و بخش دیگر، اثر توجه و عنایت غیبی خدا است.توجه خدا به آدمی نیز مایه برکت کار است؛ یعنی تمام نعمت ها به اراده الهی است؛ولی گاهی مشهود و به دست خود انسان موجود می‌شود و زمانی غیرمشهود و راه های پیش بینی نشده به دست می آید.
📚مفاتیح الحیاة ص ۵٨۵

 🔰