​  

دهه کرامت، دهه اول ماه ذی العقده است و آغازش با ولادت حضرت معصومه (علیه السلام) و پایانش با ولادت حضرت ابوالحسن علی بن موسی الرضا (علیه السلام) می باشد.
این دهه یادآور بسیاری از مطالب عالی و مفاهیم بلند و سازنده و ارزشمند است. دهه کرامت یادآور لطیف ترین علائق و مهر و وفاهای کم نظیر یک خواهر نسبت به مقام شامخ یک برادر هست
امام صادق (ع) پیش از ولادت کریمه آل محمد (ص) فرمود:
خدا را حرمی است و آن مکه است، امیرمؤمنان را حرمی است و آن کوفه است و ما اهل بیت را حرمی است و آن قم است. بزودی بانویی به نام فاطمه از تبار من در آن جا دفن شود که هر کس به زیارتش بشتابد، بهشت بر او واجب می گردد.

کرامت در معنی لغوی به معنی سخاوت، جوانمردی و بخشندگی است و در مفاهیم انسانی و به مفهوم دینی کرامت به معنی بزرگواری است. براساس احادیث و توصیه های موجود از بزرگان دین اسلام کرامت (بزرگواری) اصل مهمی به شمار می رود.
چنانچه پیامبر اسلام و بزرگان دین توصیه به داشتن کرامت فرموده اند که در ادامه جا به چند حدیث اشاره شده است و از تمام احادیث و روایات عنوان شده در مورد کرامت میتوان به راحتی نتیجه گرفت که کرامت در دین اسلام به معنای “کوچک شمردن دنیا” و “مهار هوای نفس” نیز هست.
برخی دیگر از روایات، وفاداری را به بزرگواری تعبیر می کنند تا حدی که امیرالمومنین (ع) درباره ی کرامت فرموده اند:«وفاداری به پیمان ها از بزرگواری انسان هست
علت نامگذاری دهه کرامت
یکی از اصلی‌ترین دلیلی که این دهه را دهه کرامت نامیدند، به خاطر کرامات این دو بزرگوار، حضرت رضا (ع) و حضرت معصومه (س) است؛ کرامت به معنای جود و سخا و بزرگواری است.
رسول خدا (ص) درباره بزرگواری می‌فرماید: مردی بزرگوار است که تقوا پیشه و از گناه دوری کند. ائمه ما معصوم بودند، چون اهل گناه نبودند. اگر انسان بخواهد بزرگوار باشد، حتماً باید از گناه دوری کند