حق بدیم،
یه وقتایی آدما حوصله‌ی
خودشون رو هم ندارن؛
نباید ازشون توقعی داشت،
وگرنه دیوارِ حرمت‌ها فرو می‌ریزه؛
کاری به کارِ بی‌حوصلگیِ آدما
نداشته باشیم،
بابتِ حالِ بدشون توضیح نخواییم؛
هر آدمی حق داره گاهی از قوی بودن
انصراف بده و خلوتی بی‌واسطه بخواد،
جایی که خبری از هیاهویِ هیچ‌کس نباشه،
جایی که توی سکوت و تنهایی بنشینه و خودش رو پیدا کنه؛
صبرِ آدما که لبریز شد،
نسبت به همه‌چیز  بی‌حس میشن،
دنبالِ غارِ ساکتِ تنهاییِشون میگردن؛
آدمه دیگه،
یه وقتایی کم میاره؛
کم آوردنِ آدما رو جدی بگیریم،
درک کنیم،
دورتر بایستیم،
گاهی همین به‌حالِ خود رها کردن،
همین سکوت و حق دادن،
بهترین حالتِ دوست داشتنه.