موانع انگیزه داشتن و یادگیری
👩💻
1⃣ مقاومت نسبت به دانستن:
برای دریافت دانش یا مهارت، ابتدا لازم است بپذیریم در این لحظه دست های مان خالیست.
مهم است که بتونیم نداشتن، ندانستن و تماشای جای خالی رو طاقت بیاریم. تا زمانی که انرژی هامون درگیر پنهان کردن نداشته ها و کاستی هامونه نمی‌تونیم روی صندلی دریافت کننده بشینیم.
اما صداقت و صراحت با خود، نجات مون می‌ده.
اعلام کنیم که: من چیزهایی رو نمی‌دونم اما بسیار مشتاقم که اونها رو مال خود کنم. نقاب همه چیز‌دانِ قدرتمند رو زمین می‌ذارم و آماده دریافت می‌شم.
2⃣ آنقدر بی انصاف نباش؛
زمانی که خودمون رو با اونی که از جزییات زندگی، مسیری که طی کرده و زمین خوردن ها و شب بیداری هاش بی خبریم مقایسه می‌کنیم نتیجه معمولا ترکیبیست از خشم، غم و حسادت.
احتمالا هر هر کدوم‌مون حداقل یک بار تجربه مقایسه‌شدن های غیر منصفانه رو داشتیم. زمانی که والدین‌مون با افسوس از بچه های فامیل و غریبه یاد کرده اند و ما رو با حسرتِ شبیه شدن به کسی دیگر تنها گذاشته اند.
شاید کمک کننده باشه هر زمان که ذهن مون شروع به متر کردنِ فاصله “من” از “او” کرد آرام دستش رو بگیریم و سر جاش بنشونیم. از خودمون بپرسیم خروجی این فکر ها من رو به حرکت می اندازه یا اونقدر جونم رو می‌گیره که درمونده، غمگین و بی حرکت می‌شم؟
مهمه که صداهای قدیمیِ غیر منصفانه رو شناسایی و آرام شون کنیم.
3⃣ افتادن در موقعیت سیزیف؛
گاهی در میانه مسیر یا حتی ابتدای راه این سوال در ذهن‌مون تکرار می‌شه: خب که چی؟!
این وضعیت یاد‌آور افسانه سیزیف است که محکوم شده بود به بالا بردن سنگی از کوه و درست زمانی که به قله نزدیک می‌شد سنگ به جای اولش بر می‌گشت و دوباره و دوباره این پروسه را تکرار می‌کرد.
اما چه چیز ما رو از این حجم بزرگ از پوچی و بیهودگی نجات می‌ده؟ ساختنِ معنا.
لازم داریم دلایل‌مون برای شروع رو به خودمون یاد‌آوری کنیم. انگیزه‌ها خیلی وقت‌ها مقابل فشارهای بیرونی و اضطراب‌های ما کم جان می‌شوند و نیاز به تقویت دوباره و مراقبت دارند.
4⃣: طاقت بیار رفیق!
یک وقت‌ها خیال می‌کنیم دیگرانی که به عنوان الگو انتخاب‌شون کردیم تک تک لحظه‌های شروع تا انتهای مسیر رو با شور و اشتیاقی وصف‌نشدنی و ثابت در حال لذت بردنند.
واقعیت اینه که تکه‌هایی از راه، حرکت کردن آنقدر سخت و سرعت پیشرفت آنقدر کند می‌شه که خسته و گاهی ناامید می‌شیم. دلمون می خواد به خواب پناه ببریم و با خود می‌گیم ای کاش امکانی برای پریدن از بعضی چالش‌های سخت بود.
مهمه بدونیم که در تجربه چنین لحظات سختی، تنها نیستیم.
برای گذر کردن از چنین نوساناتی احتیاج به یک پوست روانی داریم که بتونه ناخوشی‌های مسیر را طاقت بیاره.
یادمون نره فقط بخشی از پاداش‌ها آنی و بلافاصله به دست میاد. پاداش های پیچیده و موندگار‌تر احتیاج به زمان، صبوری و طاقت ما دارند.
